واترپلو (Water Polo)

واترپلو (Water Polo) یک ورزش گروهی است که با استفاده از توپ در آب برگزار می‌شود که در آن دو تیم با ۶ بازیکن و یک دروازه‌بان در هر تیم به همراه پنج بازیکن و یک دروازبان ذخیره در این ورزش شرکت می‌کنند و در محوطه‌ای درون استخر به ابعاد ۲۰ در ۲۵ متر بازی می‌کنند. بازیکنان باید با شنا کردن حرکت کنند. این بازی در ۴ زمان ۸ دقیقه‌ای برگزار می‌شود. برنده تیمی است که در این ۴ زمان توپ‌های بیشتری را وارد دروازه حریف کند.

واترپلو در حال حاضر شامل تیم‌هایی متشکل از یازده نفر بازیکن و دو دروازبان به همراه توپ واترپلو است که به اندازه توپ فوتبال می‌باشد که به دلیل دارا بودن خاصیت ضد آبی از نایلون ساخته شده است.

تاریخچه واترپلو

قوانین واترپلو در قرن نوزدهم در بریتانیای کبیر توسط ویلیام ویلسون توسعه یافت. بازی جدید چیزی شبیه به فوتبال آمریکائی بود که در رودخانه‌ها و دریاچه‌ها و دریاچه‌های انگلستان و اسکاتلند، با توپی که از لاستیک هندی ساخته شده بود، انجام می‌شد. این ”راگبی آبی“ به تدریج و براساس تلفظ کلمه ”پولو“ در زبان بالتی به معنای توپ ”واترپلو“ نامیده شد.

بازی اولیه خشونت فیزیکی، کشتی و نگه داشتن بازیکن حریف را در زیر آب، جهت بازپس گیری توپ، مجاز می‌شمرد، دروازه بان بیرون از منطقه بازی می‌ایستاد و با پریدن در آب و بر روی هر حریفی که قصد گل زدن به واسطه قرار دادن توپ در سطح تعیین شد داشت، از دروازه دفاع می‌نمود.

این بازی تا دهه ۱۹۸۰ به تدریج پیشرفت کرد تا جائی که شامل بازی سریع تیمی با یک توپ بود و بر شنا کردن، پاس دادن و گل زدن از طریق شوت کردن داخل یک دروازه توری تأکید می‌نمود. تنها هنگامی می‌شد جهت به دست آوردن توپ از بازیکن حریف تلاش نمود که او توپ را نگه داشته باشد البته نمی‌توان او را زیر آب برد. در سال ۱۸۸۸ لیگ واترپولوی لندن جهت حل مشکل گوناگونی در قوانین منطقه‌ای تأسیس شد و مجموعه قوانینی تصویب نمود تا رقابت تیمی را ممکن ساخته و پایه بازی کنونی را شکل دهد. اولین دوره بازی‌های واترپلو با قهرمانی انگلیس در سال ۱۸۸۸ صورت پذیرفت. در سال ۱۸۹۰ اولین بازی بین المللی واترپلو انجام شد و اسکاتلند چهار بر صفر انگلستان را شکست داد.

این بازی بین سال‌های ۱۸۹۰ و ۱۹۰۰ در اروپا با رقابت تیم‌ها در آلمان، اتریش، فرانسه، بلژیک، مجارستان و ایتالیا که از قوانین بریتانیائی استفاده می‌کردند، گسترش یافت. بازی متفاوتی در ایالات متحده انجام می‌شد که همراه با بازی خشونت آمیز نگه داشتن، زیر آبی رفتن و محکم در دست نگه داشتن یک توپ نیمه باد که می‌شد آن را در زیر آب نگه داشت، انجام می‌شد. در نتیجه تیم‌های اروپائی در مسابقات قهرمانی المپیک ۱۹۰۴ در ”سن لوئیس“ رقابت ننمودند. تا سال ۱۹۱۴ اکثر تیم‌های آمریکائی قبول کردند از قوانین بین المللی پیروی کنند. در سال ۱۹۲۹ یک کمیته بین المللی واترپلو متشکل از نمایندگان بریتانای کبیر و فدراسیون بین المللی شنای آماتور (فینا) شکل گرفت. قوانین برای بازی‌های بین المللی پیشرفت یافتند و در سال ۱۹۳۰ به اجرا گذاشته شدند. از آن پس فینا نظارت بر ساختار این بازی بوده است. در گذر سال‌ها هم تغییرات تکنیکی و هم تغییرات قانونی بر مشخصه‌های این بازی تأثیر گذاشت. در سال ۱۹۲۸ مربی مجار واترپلو ”بلاکمجدی“، پاس هوائی یا پاس خشک را ابداع نمود.

تکنیکی که در آن بازیکن توپ را مستقیماً از راه هوا به بازیکن دیگر می‌فرستد، یعنی او توپ را بدون برخورد با آب دریافت می‌کند. پیش از آن بازیکنان می‌گذاشتند ابتدا توپ در آب بیافتد و سپس آن را بر می‌داشتند اما پاس خشک این بازی خشن را پویاتر نمود و باعث برتری مجارستان در واترپلو برای بیش از شصت سال شد. در سال ۱۹۳۶ ”جیمزآر. اسمیت“ مربی واترپلوی کالیفرنیا و نویسنده کتب متعددی درباره علم مکانیک واترپلو، توپ واترپلوئی از جنس پوششی از الیاف لاستیکی روی یک محفظه بادکردنی ابداع نمود که موجب بهبود در اجرای عمل شد. توپ چرمی قبلی، آب جذب می کرد و در حین بازی سنگین تر می شد. در سال ۱۹۴۹ تغییرات قوانین اجازه داد بازی بدون وقفه پس از سوت داور به دلیل یک خطای معمولی ادامه پیدا کند و سرعت بازی بالا برود. در دهه ۱۹۷۰ خطای اخراج، جایگزین سیستم امتیازی برای خطاهای سنگین شد. بازیکنان خاطی به یک دقیقه اخراج مجازات می شدند و تیم شان مجبور بود با بازیکنان کمتری بازی کند. حق مالکیت توپ محدود به ۴۵ ثانیه قبل از تلاش برای به ثمر رساندن گل می‌شد. از آن پس، زمان مجازات‌ها و مالکیت کاهش یافت. شوت مستقیم به سمت دروازه از خط هفت متر پس از اعلام یک پرتاپ آزاد در سال ۱۹۹۴ مجاز گردید و در سال ۲۰۰۵ به پرتاپ پنج متر تغییر یافت.

نقش شنا در واترپلو

از آن جا که واترپلو یک ورزش آبی تیمی ست، بنابراین، مهارت در شنا حرف اول را می‌زند. چراکه بازیکنان باید در خلال بازی به دفعات، طول 30 متری استخر را شنا کنند.

شنای کرال سینه‌ای که در واترپلو استفاده می‌شود متفاوت از شنای معمولی است، به نحوی که بازیکنان واترپلو با سری دائماً بیرون از آب شنا کنند تا زمین بازی را تحت نظر داشته باشند. شنای کرال پشت از سوی بازیکنان مدافع مورد استفاده قرار می‌گیرد تا مهاجمان در حال حمله را تعقیب کنند، دروازه‌بان نیز برای این که بتواند توپ را پس از پاس دادن، تعقیب کند از این نوع شنا بهره می‌برد.

کرال پشت واترپلو نیز با روش معمول آن فرق می‌کند؛ بازیکنان تقریباً عمود در آب می‌نشینند و از حرکات پادوچرخه همراه با دست‌های کوتاه در کنار، به جای دست‌های کشیده و بلند استفاده می‌کنند. این امر به بازیکن اجازه می‌دهد بازی را ببیند و به طور سریع موقعیت خود را تغییر دهد.

گردآورنده: سمیرا غفوری دستجردی

بیشتر بخوانید: رعد و برق چگونه ایجاد می‌شود؟

وحید موقوفه‌ای

کارشناس تولید محتوای مدرسه غواصی جزیره سفید آرامش

انتشار مطالب فوق تنها با ذکر مرجع به همراه لینک وب‌سایت جزیره سفید آرامش مجاز می‌باشد.
لطفا به حقوق هم احترام بگذاریم.