انجام بازی واترپلو

ویژگی‌های بازیکن واترپلو

مهارت‌های کنترل توپ

از آن‌جایی که تمام بازیکنان، تنها با یک دست می‌توانند توپ را لمس کنند، لذا باید توانایی گرفتن و پرتاب توپ را با یک دست داشته باشند. بازیکنان مجرب واترپلو می‌توانند با یک حرکت، پاسی را گرفته، پاس داده و یا شوت کنند.

حرکت دست و پا در آب، جهت عمود نگه داشتن بدن

معمول‌ترین شکل پا زدن در آب، عموماً به دلیل دورانی پا تحت عنوان ”پادوچرخه“ نام برده می‌شود. پادوچرخه به هنگام بازی به کار گرفته می‌شود؛ چراکه بازیکنان نمی‌توانند کف استخر را لمس کنند. مزیت پادوچرخه این است که به بازیکن اجازه می‌دهد در موقعیتی پایدار در سطح آب بماند و نسبت به گونه‌های دیگر پا زدن در آب، از جمله حرکت پا قیچی انرژی کمتری مصرف دارد؛ که نتیجه آن حرکت‌های سریع به بالا و پائین بازیکن می‌باشد. این می‌تواند در حالت عمودی یا افقی استفاده شود.

پادوچرخه در حالت افقی، جهت تداوم حرکت رو به جلوی بازیکن مهاجم، مورد استفاده قرار می‌گیرد. پا دوچرخه عمودی، برای به دست آوردن یک موقعیت بالاتر از رقیب انجام می‌گیرد. با سریع تر پا زدن در یک فاصله زمانی کوتاه، بازیکن می‌تواند برای متوقف نمودن، پاس دادن یا شوت کردن توپ، بالا و بیرون از آب بیاید (تا حد مایو ـ تا زیر کمرشان). حرکت پادوچرخه در یک روش پیشروی واترپلو به نام ”عنکبوتی“ نیز به کار می‌رود. جایی که یک مهاجم یا مدافع می‌تواند به طور قانونی، بازیکن حریف را با حرکت‌های تند و تیز دست، آرنج‌های بالا و بازو و هم چنین پادوچرخه کاملاً باز، دفع کند و محدوده‌ای ایجاد نماید که بازیکنان حریف نتوانند وارد شوند.

انعطاف پذیری و هوشیاری

در سطوح بالاتر این ورزش، سرعت بازی افزایش می‌یابد. بنابراین پیش بینی و آمادگی ذهنی حائز اهمیت می‌باشد. ”فهمیدن میدان“ (یعنی آگاهی از آن‌چه در اطراف اتفاق می‌افتد) یک مزیت عمده در گل زدن است، حتی اگر بازیکنی از سرعت کمتری نسبت به رقیب برخوردار باشد.

واترپلو چگونه است؟

هر تیم از هفت بازیکن تشکیل می شود. بازیکنان میهمان، کلاه‌های شماره دار سفید، بازیکنان میزبان کلاه‌های شماره دار آبی تیره و دروازه بان هر دو تیم، کلاه قرمز با شماره یک و سیزده به سر می‌کنند.

هر دو تیم می‌توانند بازیکنان را تعویض کنند که این امر باید در مقابل نیمکت تیمشان انجام شود البته؛ هنگامی که بازی متوقف است آن‌ها می‌توانند از هر جائی وارد یا خارج شوند.

بازی به چهار دوره زمانی تقسیم می‌شود که مدت آن به سطح بازی بستگی دارد:

هنگامی که بازی متوقف است، زمان نیز نگه داشته می‌شود. به عنوان مثال در فاصله‌ای که یک خطا ارتکاب یافته است و یک پرتاب آزاد انجام می‌شود و یا بین فاصله به ثمر رسیدن گل و شروع مجدد بازی. این موجب می‌گردد ”زمان واقعی“ هریک از چهار دورۀ زمانی یک مسابقه حدود ۱۲ دقیقه به طول بیانجامد. یک تیم نمی‌تواند بیش از ۳۰ ثانیه مالکیت توپ را داشته باشد، به شرطی که در این فاصله هیچ شوتی به سمت دروازه نشده، یا حریفی بیرون فرستاده نشود. پس از گذشت این زمان، مالکیت به تیم مقابل داده می‌شود. به هر حال اگر تیمی توپ را در فاصله این ۳۰ ثانیه شوت کند و کنترل توپ را دوباره به دست آورد ساعت مجدداً از ۳۰ ثانیه زمان را احتساب می‌نماید. هریک از تیم‍‌ها می‌توانند در کل چهار دوره زمانی بازی، دو زمان استراحت یک دقیقه‌ای، درخواست کنند و یک زمان استراحت به هنگامی که بازی به وقت اضافه کشیده می‌شود. به هنگام انجام بازی تنها آن تیمی که مالکیت توپ را دارد می‌تواند درخواست وقت استراحت نماید.

ابعاد استخر واترپلو ثابت نیست و می‌تواند بین ۱۰×۲۰ و ۲۰×۳۰ متر متفاوت باشد. حداقل عمق آب باید ۱۸۰ سانتی متر باشد. ولی این موضوع اغلب در بازی‌های هم سالان یا دبیرستانی‌ها، در صورتی که چنین امکانی نباشد مورد چشم پوشی واقع می‌گردد. دروازه‌ها ۳ متر عرض و ۹۰ سانتی متر ارتفاع دارند. توپ‌های واترپلو معمولاً زرد و در اندازه و وزن، برای جوانان، زنان و مردان متفاوتند.

وسط استخر به وسیله یک خط سفید، مشخص شده است. در گذشته، استخر با خطوط ۴ و ۷ متر تقسیم شده بود (فاصله نسبت به خط دروازه). این خطوط از فصل ۲۰۰۶ ـ ۲۰۰۵ در یک خط پنج متر تلفیق شدند. در امتداد خط کناری استخر، خطوط پنج متر به وسیله یک خط سبز، علامت گذاری شده اند. این خط ”پنج متر“ همان ”نقطه پنالتی“ است که به وسیله یک خط زرد، مشخص شده است. خط ”دو متر“ با یک خط قرمز“ مشخص شده است و هیچ بازیکنی از تیم مهاجم نمی تواند بدون توپ، وارد آن شود.

قوانین بازی واترپلو

دو بازیکن در هر تیم به عنوان دروازه‌بان تعیین شده است. دروازه بان، تنها بازیکنی است که می‌تواند توپ را با هر دو دست لمس کند و نیز تنها بازیکنی است که در یک استخر کم عمق، مجاز به ایستادن بر کف استخر می‌باشد. بازیکنان می توانند توپ را با پرتاب کردن برای هم تیمی یا با شنا کردن در حالی که توپ را روبه روی خود به جلو می‌رانند، به حرکت درآورند. طرف مقابل به هنگام تلاش برای گرفتن توپ، مجاز به فشار دادن توپ به زیر آب و یا فشار آوردن و نگه داشتن بازیکن حریف نمی‌باشند، مگر زمانی که توپ را نگه داشته است. خطا کردن امری کاملاً عادی است و به یک پرتاب آزاد منجر می‌شود؛ در این حالت پرتاب کننده توپ نمی‌تواند مستقیماً به دروازه شوت کند مگر این که پشت ”خط پنج متر“ باشد.

واترپلو قدرت بدنی و استقامت قابل توجهی را می‌طلبد و معمولاً بازیکنان در طول چهار دوره زمانی، سه کیلومتر یا بیشتر شنا می‌کنند.

هماهنگی عالی چشم و دست، از دیگر نیازهای این رشته است.

توانابی کنترل و رد کردن توپ، تیم های خوب را از تیم های عالی، کاملاً جدا می‌نماید. پاسی که به یک بازیکن در میدان داده می‌شود ترجیحاً یک ”پاس خشک“ (یعنی بدون برخورد با آب) است و نهایت سرعت را با سهولت در گرفتن و پرتاب نمودن ممکن می‌سازد. یک ”پاس خیس“ پاسی حساب شده در آب و در جایی تقریباً خارج از دسترس نزدیک‌ترین بازیکن به دروازه (بازیکن سانت) و مدافع او می‌باشد. بدین ترتیب بازیکن موقعیت سانت، می تواند به توپ و بیرون از آب هجوم آورد، شوت زده و یا پاس دهد.

گل زدن در واترپلو ممکن است در مقایسه با دیگر ورزش‌ها متفاوت باشد. به عنوان مثال، یک شوت ”پرشی“ یا ”جهشی“ با قدرت قابل توجهی به صورت عمودی بر روی آب شلیک می‌شود، به نحوی که توپ به سمت بالا می جهد معمولاً توپ در فاصله یک متری تور دروازه به آب برخورد می‌کند، جائی که دروازه بان نمی‌تواند شوت را پیش بینی و متوقف نماید. یک نوع شوت دیگر ”قوس” نام دارد که با یک انحنای عمودی پرتاب می‌گردد. معمولاً متوقف نمودن این گونه شوت‌ها مشکل تر از شوت سریع است؛ زیرا عموماً این‌ها با زاویه‌ای به سمت دروازه پرتاب می‌شوند که دروازه‌بان، نه تنها باید از یک سمت دروازه به سمت دیگر به سرعت تغییر موقعیت دهد، بلکه باید در همان لحظه بیشتر از مقداری که برای دیگر شوت‌ها از آب بیرون می‌آید خود را از آب خارج کند.

حرکات فریب دهنده به هنگام پرتاب هر شوتی مؤثر می‌باشند. بازیکن، حالت شوت کردن را می‌گیرد اما در نیمه راه حرکت خود را قطع می‌کند تا دروازه بان خیلی زودتر از موقع، جهت متوقف نمودن توپ عمل نماید و سپس اقدام به شوت زدن می‌کند.

در واترپلو، سوت داور به نشانه وقوع خطا، بیشتر از هر ورزش دیگری شنیده می‌شود.

معمولاً مدافع بر روی بازیکنی که توپ را در دست دارد، به عنوان یک تاکتیک خطا می‌کند تا در حرکت توپ حریف مشکل ایجاد نماید.

بازی در اکثر موارد بدون وقفه ادامه می‌یابد، اما مهاجم باید در این زمان به جای پیشروی یا شوت، توپ را پاس دهد (یک استثناء به بازیکنان اجازه می دهد که اگر خطا، خارج از علامت ”پنج متر“ انجام شده باشد، به سرعت توپ را بر دارد و آن را شوت کند). به هر روی، همانند بازی هاکی روی یخ، بازیکنی که یک خطای عمده انجام داده است، به خارج از منطقه بازی فرستاده می‌شود و تیم او برای مدت ۲۰ ثانیه با یک نفر کمتر بازی خواهد کرد. اما اگر گلی زده شود یا تیمش مالکیت توپ را به دست آورد می‌تواند زودتر به بازی برگردد.

اگر خطا از نوع خشن تشخیص داده شود، بازیکن خاطی تا پایان بازی اخراج می‌گردد و یک هم تیمی او پس از گذشت چهار دقیقه جای او را می‌گیرد. یک بازیکن، مربی یا تماشاچی نیز ممکن است به دلیل مشاجره با داور اخراج شود. در زمانی که به دلیل خطای اخراج، تیم‌ها از لحاظ تعداد نفرات نابرابر می شوند، تیم مهاجم می‌تواند با پاس کاری چرخشی و خارج نمودن دروازه بان از موقعیت درست، انتظار گل داشته باشد. بازیکنی که سه مرتبه اخراج شده است باید با جایگزین نمودن فردی جای خود، تا پایان مسابقه بیرون بنشیند.

برای انجام ورزش واترپلو ورزشکار باید در بعضی کارها مهارت داشته باشد. اولین فاکتور لازم برای شروع این ورزش، مهارت در شنا است.

بیشتر بخوانید: قسمت دوم واترپلو: مزایا و معایب ورزش واترپلو

غزال لجه

مسئول سئو مدرسه غواصی جزیره سفید آرامش

انتشار مطالب فوق تنها با ذکر مرجع به همراه لینک وب‌سایت جزیره سفید آرامش مجاز می‌باشد.
لطفا به حقوق هم احترام بگذاریم.