سینکرونایز چیست؟ {شنای موزون+تاریخچه}

باله در آب، از سال ۱۹۸۴ برای زنان در جهان افتتاح شده است. المپیک و رقابت‌های قهرمانی جهان برای مردان اجرا نمی‌شود، ولی در رقابت‌های ملی و بین‌المللی دیگری به مردان اجازه رقابت داده می‌شود. در مسابقات Canada Synchro و USA Synchro به مردان اجازه رقابت با زنان داده می‌شود. در دهه ۱۹۲۰ یک گروه از زنان کانادائی تحت سرپرستی خانم مارگارت سلر “Margaret Seller” بازیکن واترپلو و شیرجه، برنامه‌ای را اجراء کردند که از تکنیک‌های نجات‌غریق و شنا استفاده می‌کرد، آن‌ها این برنامه را شنای تزئین شده “Ornamental Swimming” نامیدند. در سال۱۹۰۷، آنتکلرمن “AnnetKellerman” استرالیائی، در یک سیرک در نیویورک در یک مخزن شیشه‌ای حرکاتی در آب اجراء کرد که باعث شد توجه ملی آمریکا به او به‌ عنوان نخستین بالرین آبی در هنری به نام “Water Ballet” جلب شود. کاترین کورتیس “Katherine curtis” دانشجوی دانشگاه ویسکانین تجربیاتی در مورد حرکات شیرجه و بدلکاری در آب در سال ۱۹۱۵ شروع کرد. کرتیس یک کلوپ باله زیرآبی در دانشگاه شیکاگو به نام پری‌های مدرن دریائی ایجاد کرد، در سال ۱۹۲۳ و بعد از آن در "دریاچه‌ی نمایشگاه پیشرفت‌های قرن" در شیکاگو اجراهای زیادی داشتند. حضور در نمایشگاه ۱۹۳۴ توجهات بسیاری را به ‌خود جلب کرد و مقالات زیادی در این‌باره نوشته شد. کلرمن الهام بخش زنی بود که بعدها تبدیل به یکی از نمادهای هالیوود و سینما شد. استرویلیامز “Ester Williams”  (قهرمان شنای آزاد آمریکا و شرکت‌کننده در المپیک)، زندگی کلرمَن را به‌ صورت فیلمی موزیکال به نام ”پری دریائی میلیون دلاری“ بازی کرد. همچنین وی در بسیاری از فیلم‌های ”متروگلدوین‌مایر“ در گروه موزیکال‌های آبی در سال ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ بازی کرد. در طول بیست سال بعد این روش رشد کرده و بسیار فنی و حرفه‌ای گردید. در سال ۱۹۶۰ بعد از یک سفر دور دنیا، شناگران آمریکائی این ورزش را در بازی‌های المپیک را ارائه دادند. باله زیر آب در سال ۱۹۸۴ به‌صورت ورزش المپیکی در دو نوع رقابت‌های انفرادی و دو نفری پذیرفته شد. امروزه تنها انواع دونفره و تک‌نفره و گروهی در المپیک وجود دارد. ایالات متحده آمریکا تنها کشوری است که مسابقات سه نفری را در سطح ملی انجام می‌دهد. اولین مسابقات رسمی ثبت شده در ۲۷ می ۱۹۳۹ بین کالج معلمین شیکاگو تحت مربیگری کرتیس و کالج نوجوانان رایت در شیکاگو انجام شد. پس از مدت کوتاهی با برنامه‌ریزی بیلی‌رز که در نمایشگاه ۱۹۳۹ نیویورک با شرکت قهرمانان المپیک الئنورهوئم و ”جانی ویسمولر (Jonny Weissmuller“اولین تارزان سینما) این ورزش مقبولیت عمومی بیشتری پیدا کرد. به‌حدی که برای نمایشگاه سال بعد در سانفرانسیسکو با شرکت استر ویلیامز رزرو شد. سازمان مرکزی ورزش‌های آماتوری در سال ۱۹۴۰ اولین مسابقه چند تیمی را در ویلمت در ایالت ایلینویز برگزار کرد. در سال بعد سازمان رسماً باله زیر آب را به‌عنوان یک ورزش رقابتی دو نفره و تیمی تصویب کرد. سه کلوپ شیکاگوئی در اولین مسابقه قهرمانی ملی آگوست ۱۹۴۲ شرکت کردند مسابقات بعدی به‌ علت جنگ جهانی دوم به تأخیر افتاد. اما در سال ۱۹۴۶ اولین مسابقات رسمی قهرمانی ملی برگزار‌ شد. 

در سال 1950 برنامه انفرادی شنای هماهنگ به مسابقات قهرمانی اضافه شد و اعتراضات زیادی را به همراه داشت که شنای هماهنگ انفرادی یک جمله متناقض است. در واقع شرکت‌کنندگان باید با موسیقی هماهنگ می‌شدند نه با حرکات نفر دیگر. برنامه‌های بین‌المللی تقریباً هم‌زمان با گسترش این ورزش در ناحیه غرب آمریکا و در کانادا گسترش پیدا کرد و بعد از جنگ جهانی دوم در تمام دنیا گسترش یافت. شناگران آمریکایی و کانادایی این ورزش را در سال ۱۹۵۱ در نخستین بازی‌های پان‌امریکن و در ۱۹۵۲ در المپیک هلسینکی فنلاند نمایش دادند. از آن‌جا‌یی که بسیاری از کشورها به این قضیه علاقه‌مند شده‌بودند. فینا که مقررات ورزش‌های آبی در جهان را اداره می‌کند در سال ۱۹۵۴ بخشی را به باله زیر آب اختصاص داد. 

نخستین مسابقات رسمی بین‌المللی در بازی‌های پان‌امریکن ۱۹۵۵ برگزار و در سال ۱۹۵۹ از برنامه پان‌امریکن حذف شد و در سال ۱۹۶۳ مجدداً اضافه شد. در سال ۱۹۶۷ مجدداً حذف شد و از سال ۱۹۷۱ دوباره به برنامه‌ها اضافه شد. این ورزش از نظر بین‌المللی موقعیت مستحکمی پیدا کرد که فینا در سال ۱۹۷۳ در مسابقات قهرمانی ورزش‌های آبی این ورزش را به‌همراه شنا، شیرجه و واترپلو به رسمیت شناخت. در مسابقات المپیک ۱۹۸۴ لوس‌آنجلس مسابقات تکی و دونفره به‌طور رسمی برگزار شد. در سال ۱۹۹۶ مسابقات تیمی ۸ نفری جانشین آن‌ها شد. اما در سال ۲۰۰۰ برنامه دو نفری باز به این مسابقات اضافه شد.

تاریخچه شنای موزون در ایران