تاریخچه غواصی

عهد عتیق (غواصان برهنه):

اعماق دریا همیشه بشر را از دیر باز شیفته خود ساخته است، نخستین اسناد بدست آمده دال بر فعالیت‌های بشر در زیر آب مربوط به دوره سومری‌ها و بابل می‌باشد؛ که ریشه اصلی آشنایی انسان با غواصی در نیاز بشر به صید، عملیات‌های نظامی، تجارت، کشف اسرار و در نهایت گسترش دروازه‌های دانش بوده است. کوشش غواصان اولیه بیشتر برای صید غذا، اسفنج و مروارید بوده‌ است که در آن زمان ارزش تجاری داشته و به آب‌های کم عمق زیر 10 متر محدود می‌شده ‌است. هیچ کس به درستی نمی‌داند که چه وقت بشر پی‌برد که می‌تواند با حبس نفس در سینه برای مدت اندکی در زیر آب بماند. غواصی از زمانی که به‌عنوان یک حرفه مورد استفاده قرار گرفت به بیش از پنج هزار سال پیش باز می‌گردد.

در سال 4500 قبل از میلاد در حفاری‌های انجام شده در بین‌النهرین، خاتم‌کاری‌های تزئینی از صدف بدست آمده که تعدادی صیاد را نشان داده است. این صیادان به صورت آپنه‌آ در زیر آب مشغول صید هستند.

در سال 2200 قبل از میلاد غواصان برهنه در دریای مدیترانه که مشغول صید، کشف صدف‌های تراشیده شده در تبس مصر بودند، مربوط به خاندان ششم هستند. در قرن پنجم قبل از میلاد، به روایت "هردوت"، سیلیاس به همراه دخترش سیانا که دو غواص یونانی بودند، برای جمع‌آوری گنجینه‌های باز مانده از کشتی‌های پارسیان که به دست یونانیان به قعر آب رفته بودند، توسط خشایار‌شاه به خدمت گرفته شدند. در طول نبرد دوم مادها، این دو غواص به اسارت پارسیان در آمده و برای فرار در یک شب طوفانی با گسستن طناب‌های کشتی‌های ایرانیان، موجب برخورد آن‌ها با صخره و در هم شکستن آن‌ها شدند. دیری نگذشت که این امر یعنی گسستن طناب‌ها و سوراخ کردن کشتی، حربه‌ای برای از بین بردن کشتی‌های دشمن شد. از همان زمان غواصان نیز دست به این عملیات می‌زدند که ماموریت آن‌ها بیشتر شامل بریدن لنگر کشتی‌های دشمن به منظور رها شدن آن‌ها به روی آب، سوراخ کردن ته کشتی دشمن و ساختن تدارکات دفاعی در بندرگاه خود و تخریب تدارکات دفاعی دشمن بوده است. در سال 333 قبل از میلاد غواصان بندر تیر، واقع در لبنان کنونی که ماه‌ها بود، در اسارت یونانیان بسر می‌بردند، را مورد حمله قرار دادند. در این دوره غواصان یونانی به بهره برداری از محصولات دریایی روی آوردند. (صدف، اسفنج و مرجان قرمز...).  

به نقل از ارسطو در قرن 4 قبل از میلاد، اسکندر مقدونی در لنگرگاه شهر تایر (TYR) که در محاصره او بود، نه تنها غواصان را برای از بین بردن موانع دشمنان در این لنگرگاه به زیر آب می‌فرستاد، بلکه خودش نیز برای نظارت، سوار بر یک ناقوس زیر دریایی به زیر آب می‌رفت. برای مطالعه دنیای زیر آب، وی نیز دستور به ساخت بشکه نفوذ ناپذیری داد که یک طرف آن مسدود و طرف دیگر باز بود؛ بدین ترتیب با فرو رفتن در آب، مقداری از حجم هوا را در خود محبوس نگه می‌داشت. این بشکه چوبی که با حلقه‌های مسی "Olympia" نام گرفت، نخستین ابزاری بود که توسط انسان برای غواصی در زیر آب اختراع شد، که قادر بود تا عمق 20 متر به زیر آب فرو رود. در طول قرون وسطی و طی حدود هزار سال، تحول و پیشرفتی در غواصی صورت نگرفت. به استثنای تعدادی تصاویر که در هند کشف شده‌است که تعدادی غواص را در گونه‌ای محفظه نشان می‌دهد.

تعدادی از غواصان اولیه در اطراف بنادر و سواحل مدیترانه شرقی خدمات زیر آبی را بوجود آوردند که این عملیات یک قرن.م. در برخی نواحی چنان خوب سازماندهی شد که دستمزدی برای این گونه خدمات تعیین شد. دستمزد غواصان به عمق آن‌ها بستگی داشت، یعنی هر چه عمق بیشتر می‌شد، چون سختی کار بیشتر بود، دستمزد غواصان نیز بیشتر می‌شد. غواصانی که در زیر آب نفس خود را حبس می‌کردند، از کودکی آموزش می‌دیدند که گنجایش شش‌ها و قدرت و شهامتشان را به طرز استثنایی افزایش دهند. برای اینکه به سهولت به زیر آب بروند از سنگ مسطح استفاده می‌کردند که قدرت حرکت بیشتری داشته باشند. مدت غوص معمولا 1 تا 2 دقیقه در عمق 2 تا 3 متر بود. آن‌ها در حین پایین رفتن طنابی را به دور کمر خود می‌بستند تا شخص حامی در سطح، بتواند به کمک آن، غواص را با سنگ و محموله به سطح آب بکشد.

اختراعات اولیه وسایل غواصی:

آشکارترین و لازم‌ترین وسیله برای افزایش توانایی ماندن در زیر آب اختراع وسیله‌ای است که هوای مورد نیاز غواص را تامین کند. در ابتدا نی‌ها و لوله‌های تو خالی اختراع شد که سرشان از سطح آب بیرون می‌ماند و شخصی که در زیر آب بود، گرچه نمی‌توانست کار مورد نظر خود را به خوبی انجام دهد، اما قادر بود مدت زیادی در زیر آب بماند. این لوله‌ها بیشتر مصارف نظامی داشت. مردانی که از این لوله‌ها استفاده می‌کردند، سربازانی بودند که از آب برای پوشش پنهان کننده‌ ماموریت مخفیانه خود استفاده می‌کردند. برای ادامه این کار نیاز به لوله‌های بلندتری بود که غواص را به عمق بیشتری ببرد. اما باید این نکته را متذکر شد، که لوله بلند در عمق بیشتر امکان تنفس به غواص را نمی‌دهد و تنفس او دچار مشکل می‌شود. در حقیقت مقدار زیادی طرح‌های اولیه در مورد ساختن این وسیله مانند سرپوش‌هایی از جنس چرم (Leather hoods) و لوله‌های بلند و قابل انعطاف در سطح آب که به وسیله اجسام شناور مانند اسفنج نگه داشته می‌شدند، کشف شده است. اما مدارکی وجود ندارد که این وسایل ساخته و استفاده شده است. روی وسایل فوق آزمایشات بسیاری انجام می‌شد، اما منجر به غرق شدن غواصان می‌شدند. زیرا هنوز با فشار آب آشنا نبودند و این مسئله را نمی‌دانستند که از طرف آب به سینه غواص نیرو وارد می‌شود که همان فشار آب نام دارد. 

در کتیبه آشوری در سال 9.م. غواصی را با پوست باد کرده حیوانات که به عنوان مخزن هوا از آن استفاده کرده نشان می‌دهد. به احتمال قوی از این پوست برای شناور ماندن استفاده می‌کردند. زیرا این غیر ممکن است که با این وسیله بتوان در زیر آب باقی ماند. در اواخر قرون وسطی، یک سیستم غواصی قابل اجرا مشاهده گردید و در سال 1249 "راجر بیکن" به ابزارهایی اشاره کرده است که بشر بتواند به وسیله آن ابزارها، در کف دریا و یا مسیر رودخانه‌ها بدون آنکه خطری متوجه او باشد، قدم بزند.

بیشتر بخوانید:پدل‌برد

غنچه گل‌بافیان

مدیر عامل و موسس مدرسه غواصی جزیره سفید آرامش

انتشار مطالب فوق تنها با ذکر مرجع به همراه لینک وب‌سایت جزیره سفید آرامش مجاز می‌باشد.
لطفا به حقوق هم احترام بگذاریم.