تاریخچه غواصی

لباس‌های غواصی مستقل: Autonomic

در سال 1868 "بنوآروکرل" که مهندس معدن بود، توانست رگلاتوری بسازد که متناسب با فشار هوای محیط، هوا را در اختیار غواص قرار دهد و هوا را بوسیله‌ی کمپرسوری تامین کند. سپس هوا به درون کپسولی که در پشت غواص قرار گرفته بود، وارد شود. (بدون داشتن ماسک و کلاه و تنها با یک دهنی و گیره‌ی بینی).

"اگوست‌دونروز" این اختراع را مورد استفاده نیروی دریایی قرار داد و در سال 1865 نیمه ماسکی از مس که همانند پوزه بود، را به این محصول اضافه کرد. حال دیگر همه چیز مهیا شده بود: مخزن هوا، رگلاتور، ماسک. این نخستین لباس غواصی آزاد یا مستقل بود؛ با این حال استقلال و خودکفایی این لباس محدودیت‌هایی هم داشت. به دلیل تازگی آن و از سویی عادات غواصان به لباس‌های قدیمی، چندان مورد استفاده قرار نگرفت.

در سال 1865، ماسک پوزه‌ای جایگزین دهنی و گیره‌ی بینی در رگلاتور هوا شد. در پشت ماسک بستی قرار داشت که نفوذ‌ناپذیری لباس را در برابر آب بالا می‌برد. این وسیله‌ی نوین غواص را در برابر سرما محافظ می‌کرد. غواص از دید نسبی خوبی برخوردار بود ولی بدلیل عدم تعادل غواص به‌سمت جلو، استفاده آن محدود می‌ماند. علی رغم کارایی و فناوری نوین آن، این اختراع آنچنان مورد استفاده قرار نگرفت. غواصان حرفه‌ای همچنان لباس‌های غواصی شلنگ‌دار را ترجیح می‌دادند. چرا که در آن زمان امکانات موجود تنها در حدی بود که نمی‌توانستند حجم هوای  فشرده شده را برای غواصی در عمق 10 متر به مدت 30 دقیقه را بیشتر فراهم کنند. در نتیجه تا نیمه‌های قرن 20  لباس‌های سنگین غواصی همچنان توسط کارگران مورد استفاده قرار می‌گرفت. با وجود این ژول ورن در اثرخود به‌نام "20 هزار فرسنگ زیر دریا" کاپیتان نمو و اعضای ناتیلوس را به لباس غواصی مدرن "دونروز" مجهز کرده بود.

بعلت گرانی و مشکلاتی که در ساخت رگولاتور "دوکرول_دونروز" وجود داشت، دیری نگذشت تا از چرخه محصولات خارج گردید. برای اینکه آئروفور به یک لباس غواصی مستقل کامل تبدیل شود، تنها چیزی که می‌ماند، فشار بالا بود.

سپس در سال‌های 1870 به‌کلی بدست فراموشی سپرده شد. تنها در سال 1866 بود که اختراعاتی در این زمینه بدون داشتن شلنگی بلند صورت گرفت.

اصلاحات انجام شده "self- contained underwater breathing Apparatus" یا scuba نام گرفت که تجهیزاتی را در بر می‌گرفت. از آن جمله یک تانک هوا که به غواص این امکان را می‌داد تا در زیر آب بطور مستقل و آزادانه باقی بماند.

در سال 1878 "هنری فلوس" زیبه و گورمن دست به ساخت ریسایکری با مدار بسته زدند که 50% اکسیژن مصرف می‌کرد. او برای این دستگاه از یک ماسک کائوچوئی نفوذ‌ناپذیر و یک ساک که به تانک پر از اکسیژن متصل بود استفاده کرد.

در آن زمان او از اینکه اکسیژن تحت فشار خاصی مسموم کننده باشد بی‌اطلاع بود. آزمایشات اولیه وی در استخری پر از آب انجام شد که حدود یک ساعات در زیر آب ماند. سپس در بستر رودخانه‌ای به عمق 20 (PA) به قدم زن پرداخت. بعدها از آن دستگاه برای کارگران معدن که دچار سیل‌زدگی  شده و راه گریزی نداشتند استفاده کردند.

در سال 1879 پل برت اثری با نام "فشار بارومتریک" را منتشر کرد که در آن به مسائلی از جمله اشباع گازها، حوادث DCS پرداخت شده بود. همچنین برای نخستین بار، مسمومیت اکسیژن به طور علمی و صحیح در آن اثر تشریح شده بود.

در سال 1880 الکساندر لامبر که غواص مشهور انگلیسی آن زمان بود، برای کار کردن در طونل سورن "severn" که به هنگام ساخت دچار آسیب شده بود، از سیستم فلوس استفاده کرد. (البته هنوز از کارهای پل برت بی اطلاع بود). او می‌بایست از چاهی به عمق 52 متر آب پایین می‌رفت و سپس 340 متر را در زیر غواصی می‌کرد تا به در سنگینی از فولاد برسد و آن را ببندد.

تا آنکه در سال 1893 میلادی لوئیس بوتن اولین دوربین عکاسی در زیر آب را اختراع و نخستین تصاویر زیر آبی را برای بشر به ارمغان آورد.

در سال 1889: لورن اسمیت مبنی بر کمبود اکسیژن در بافت‌های بدن (به‌صورت مزمن)

در سال 1907: انتشار نخستین جدول برداشت فشار (Decompression) توسط ج.اس.هالدان

قرن 20 کشف مجدد لباس غواصی آزاد یا مستقل (Autonomy)

در سال 1908 تحقیقات تکمیلی در مورد بیماری‌های غواصی منجر به اکتشاف راه درمان و علاج این نوع بیماری‌ها گردید.

کلاه‌خودها نیز همگام با پیشرفت علم غواصی مدرن‌تر گردید و با معرفی مدل mark v در سال 1917 به ‌صورت پای ثابت در غواصی‌های نظامی و صنعتی در آمد. این نوع کلاه‌خود خدمات وسیعی را در طول جنگ جهانی دوم انجام داد و نخستین گام به سوی همگانی شدن غواصی بود.

در سال 1925 به هنگام بر پایی یک نمایشگاه فنی و صنعتی، پریور دستگاهی را معرفی کرد که بی‌اندازه ساده‌تر از لباس‌های سنگین روکرول و دونروز بود. این دستگاه که از نوع فرنز بود به منظور استفاده صیادان مرجان طراحی شده بود که متشکل از یک کلاه و دهانی، یک گیره بینی و یک عینک بود. پریور که شیفته این دستگاه شده بود در فکر کامل کردن آن برآمد و تنها شرطی که این دستگاه را ایده آل می‌ساخت، استقلال آن بود. برای این منظور او دستگاهی را طراحی کرد که شامل: 1)تانک هوا یا بطری که از هوای فشرده پر شده بود. 2)رگلاتوری که فشار تانک را با فشار محیط یکسان می‌ساخت. 3)یک دهانی، یک گیره بینی و یک عینک

در تابستان سال 1925، در نزدیکی لیون دومر، پریور برای اولین بار، با دستگاه به زیر آب رفت. اما تنها در 6 آگوست سال 1926 بود که برای عموم به نمایش گذاشته شد. این بار در استخر تورل بدون لباس محافظ و تنها با لباس شنا و دستگاهی که 10 kg وزن داشت این کار را انجام داد. جالب است بدانید این عملیات در عمق ۷ یا ۸ متری و به مدت ۱۰ دقیقه انجام شد. مطبوعات بی‌وقفه از این دستاورد که غواص را از سطح آب آزاد ساخته بود تقدیر می‌کردند.

در سال 1933 تغییراتی جزئی بر روی دستگاه خود انجام داد: وی گیره بینی و عینک را به ماسکی شیشه‌ای که دهان و بینی را می‌پوشاند تبدیل کرد. هوای باز دم از کناره‌های ماسک خارج می‌شد. او همچنین ظرفیت تانک را افزایش داد و محل قرار گرفتن آن را تغییر داد. همچنین لوئیس کارلو فین‌های غواصی را در آغازین روزهای 1933 روانه بازار نمود.

سپس "یس لی پری" رگلاتورهای دهنی را اختراع و برای اولین بار آن را با استفاده از تانک هوا در زیر آب آزمود. در اینجا برای نخستین بار، ارتباط بشر با سطح به منظور تامین هوای تنفسی قطع گردید و غواصی بیشتر به شکل کنونی نزدیک شد.

این امر باعث می‌شد تا غواص نظارت مستقیم بر روی رگلاتور داشته باشد و اضافه طول لوله و شیلنگ نیز کاهش یافت. استقلال و خودکفایی دستگاه مضاعف گردیده بود. با این حال مشکلی هم به‌همراه داشت و آن مصرف پیوسته مقدار هوای تانک بود که موجب کوتاه شدن زمان غواصی می‌شد. نیرو دریایی رسما این دستگاه را به‌کار گرفت.

در سال 1935 پریور، به عنوان پیشگام و پدر دنیای زیر آب مطرح شد. اختراعات دیگری هم صورت گرفت از جمله فین و باله های لئوناردو داوینچی که  از زمان او دیگر به آن توجهی نشده بود. در سال 1935 فرمانده کورلیو که یک افسر نیرو دریایی بود، باله‌هایی را طراحی کرد که پراپولس نام نهاد که خیلی کوتاه‌تر از باله‌های امروزی که از گوتا پرشا (نوعی کائوچوی مصنوعی) ساخته شده بود. در طول جنگ جهانی دوم، سیستم‌های مدار بسته تنفسی برای نخستین بار و به‌صورت بسیار گسترده توسط نیروی دریایی ایتالیا و برای قرار دادن مواد منفجره در زیر کشتی‌های جنگی و تجاری انگلستان استفاده شد. 

در سال 1938 ماکسیم فورج ماسک کائوچوئی ساخت.

در ژوئن سال 1943 در زمان جنگ جهانی دوم، در کنار ساحل آرزو، جک ایوکوستو با مجهز بودن به فین‌هایی از کائوچو، لباس غواصی جدید را بردوش انداخت.

درخواست بنزین از سوی آلمانی‌ها، امیل گانیان را برآن داشت که سیستم رگلاتوری برای اتومبیل طراحی کند. رگلاتوری که یک میزان متناسب و دلخواه گاز مورد نیاز کاربراتور را تامین کند. پدر زن کوستو که در کادر پرسنل این شرکت به فعالیت مشغول بود، داماد خود را به مهندس گانیان معرفی کرد. سپس کوستو که موثر از اکتشافات پیشینیان خصوصا ایوپریور بود، تغییراتی بر روی رگلاتور اتومبیل انجام داد. 

در سال 1942 ایملی گگنان و ژاک کستو، کارآمدترین رگلاتور را طراحی کردند و آکوالانگ به دنیا آمد.

در سال 1945 "اسپیروتکنیک" که توسط ایرلیکوید بناشده بود، لباس غواصی آزاد که توسط کوستو و گانیان اختراع شده بود را به بازار عرضه کرد.

اما این پایان راه تیسفر نبود زیرا اوتیس بارتون در کالیفرنیا به عمق 1372 رسیده و این اتفاق در سال 1948 اوج اکتشافات بشر نام گرفت.

در سال 1950 آگوستو پیکارد و پیرش ژاکت با ساخت محفظه‌ای کاملا جدید به‌نام "باتیس کیپ" تصمیم به شکستن رکورد "باتیسفر" گرفتند.

در سال 1951 اولین شیرهای مدل j به بازار عرضه شد.

اولین کتاب در سال 1954 عرضه شد.

در سال 1955 اولین کلاس مدرسی توسط آل تیلمان و بومورگان برگزار شد.

در سال 1956 اولین وت سوت توسط دانشجویان کالیفرنیا به بازار عرضه شد.

در سال 1958 و 1959 اولین باشگاه غواصی در آمریکا به نام ymca راه اندازی شد و به همین ترتیب غواصی پیشرفت کرد.

بیشتر بخوانیم: فیبریلاسیون بطنی

غنچه گل‌بافیان

مدیر عامل و موسس مدرسه غواصی جزیره سفید آرامش

انتشار مطالب فوق تنها با ذکر مرجع به همراه لینک وب‌سایت جزیره سفید آرامش مجاز می‌باشد.
لطفا به حقوق هم احترام بگذاریم.